Οι αρχές της συστημικής θεωρίας επεκτάθηκαν από την οικογενειακή θεραπεία στην ατομική, ομαδική αλλά και τη θεραπεία ζεύγους εμπλουτίζοντας τες, εστιάζοντας στο «πως» και όχι στο «γιατί» δημιουργείται μια δυσλειτουργική συμπεριφορά στα πλαίσια αλληλεπίδρασης του ατόμου με τους άλλους, εστιάζοντας περισσότερο στα υγιή παρά στα μη λειτουργικά κομμάτια του, ενώ παράλληλα έδωσε έμφαση όχι μόνο στη γνωστική επεξεργασία των θεμάτων αλλά και στη συναισθηματική, πρεσβεύοντας πως η ψυχοθεραπεία είναι μια γνωστικοσυγκινησιακή εμπειρία. Παράλληλα, έλαβε υπόψη τον σημαντικό ρόλο της κυρίαρχης κουλτούρας στη διαμόρφωση αντιλήψεων άρα και συνακόλουθων συμπεριφορών, ουσιαστικά τονίζοντας την επιρροή της γλώσσας ως βασικό μέσο κατασκευής της πραγματικότητας και συνεπώς και προβλημάτων, με τα σύγχρονα ψυχοθεραπευτικά ρεύματα να χρησιμοποιούν τον λόγο ως θεραπευτικό εργαλείο.
